De laatste weken heeft het er weer eens gestoven in het land waar eigenlijk vrede zou moeten overheersen.
Eigenlijk is de miserie begonnen door provoserende moslims. Het uitdagen van de Israëlische soldaten leidde dan weer tot wat eigenlijk in geen enkel land zou mogen gebeuren, namelijk de bestorming van een gebedshuis. Het is totaal ongehoord dat soldaten een moskee binnendrongen om daar amok aan te richten.
De strubbelingen in Jeruzalem brachten teweer dat Hamas wakker schoot en het niet leuker vond om weer raketten en brandballonnen op Israël af te vuren. Dit leidde dan weer tot een tegenreactie van de Israëliërs die op hun beurt de Gazastrook gingen beschieten. Bij heel het gebeuren moet men wel de vraag durven stellen wie eigenlijk over is gegaan toot uitlokking van geweld en wie het recht mocht hebben om zich te verdedigen. In ieer geval kan men de ogen niet sluiten voor de vele ellende welke de Israëlische bombardementen op onschuldige Gazabewoners heeft veroorzaakt. Staat dat wel in verhouding met het veroorzaakte kwaad aan Israël?
Zoals vroeger ook al gebeurde zegt de regering nu ook dat de aanvallen die ze nu uitvoert een “vergelding” zijn voor de afgeschoten raketten en voor het lanceren van meerdere ballonnen vanuit de door Hamas geleide enclave. Die ballonnen veroorzaakten wel al meerdere branden, maar men moet weten dat daarbij geen menselijke slachtoffers vielen. De natuurschade moet men hierbij wel ook onder ogen zien.
Mensen van buiten Israël moeten zich ook eens afvragen of zulk een openluchtgevangenis, welk de Gaza eigenlijk is gerechtvaardigd kan blijven in de 21ste eeuw. Ook moet het Westen zich eens meer gaan bezinnen of afvragen of de dagelijkse vernederingen die veel palestijnen moeten ondergaan om naar hun werk te gaan, wel menselijk is.
Ook moet de buitenwereld er bewust van zijn dat niet alle Joden akkoord gaan met de potentaat Netanyanu die heel wat dingen tegen de Mozaïsche Wet doet. Heel wat gewone burgers, gelovigen en niet gelovigen, moeten dagelijks de gevolgen dragen van de onmenselijkheid van de Israëlische (leken en uiterst rechtse) regering.
In mei waren intensieve diplomatieke contacten om even een einde aan het conflict te maken. Met bemiddeling van de Egyptische president al-Sissi en de Amerikaanse president Biden, waren in mei zowel Hamas als Israël akkoord gegaan om de wapens te doen zwijgen. Toen waren er in elf dagen in de Gaza-strook al 232 doden gevallen terwijl er in Israël 12 doden vielen te betreuren, waaronder o.a. een Palestijn.
Een nieuwe bijeenkomst van de VN-Veiligheidsraad eerder had niet veel opgeleverd. De Verenigde Staten, traditiegetrouw een belangrijke bondgenoot van Israël, leken geïsoleerd te staan. Palestijnen en Israëli’s verweten elkaar “een genocide” op elkaars bevolking. Maar het bestand dat toen bereikt werd, was geen gevolg van het overleg in de Veiligheidsraad, en was ook maar van korte duur.
De Israëlische luchtmacht heeft donderdag in de Gazastrook nieuwe aanvallen uitgevoerd op doelen van de islamistische beweging Hamas. Volgens het leger werden bij de luchtaanvallen een militaire site van Hamas en een raketlanceerbasis onder vuur genomen. Het is al de tweede keer deze week dat de Israëlische luchtmacht aanvallen op de Gazastrook uitvoert en wij mogen er zeker van zijn dat het niet de laatste zullen zijn. Het Israëlische leger liet in een verklaring alvast weten dat het “voorbereid is op alle scenario’s, ook nieuwe gevechten als reactie op terreurdaden vanuit Gaza”.
Met het aantreden van de nieuwe regering zullen wij eindelijk na 12 jaar premierschap van Benjamin Netanyahu het veld zien ruimen. Toch is het nog niet zeker dat wij van deze “niet zo zuiver op de graat” persoon verlost zullen zijn. Al een kwart eeuw lang heeft hij zitten weten te roeren in de Israëlische politiek. In 1996 trad hij de eerste keer aan als regeringsleider. Hij was toen 46 jaar oud en de jongste premier in de geschiedenis van Israël.
Ook al moest hij in de regeerperiode van Ariel Sharon (2001-2006) genoegen nemen met een rol op het tweede plan, wist hij meerdere mensen aan hem te binden en werd en bleef hij de onbetwiste leider van de rechtse Likoed-partij. Vanuit die positie kon hij vanaf 2009 telkens weer het premierschap claimen. Zo brak hij ook het record van Israëls langst regerende regeringsleider.
Als een koning (“King Bibi”) heeft hij langer dan goed is de koningsscepter kunnen zwaaien en de uiterst rechtse Joden vrij spel gegeven om het land van anderen af te nemen en zo zijn rijk te vergroten, terwijl hij (zogezegd) zijn handen in onschuld kon wassen.
Naftali Bennett mag nu de moeilijke taak op zich nemen om weer wat rust in de religieuze groeperingen te brengen en het land weer op poten te krijgen met een ongekende coalitie van partijen te leiden, die met een flinterdunne meerderheid van 60-59 werd goedgekeurd. Yair Lapid, leider van de centristische Yesh Atid, zal dan twee jaar later de fakkel mogen over nemen voor twee jaar.
Opvallend bij de regeringsvorming dit maal is de afwezigheid van de joods-religieuze partijen. Die halen hun stemmen vooral bij de groeiende groep van ultra-orthodoxe joodse Israëliërs, van het extreme front. Hierbij kan men dan ook indenken dat ernstig gelovige Joden, waaronder de Yehadut Ḥaredit (of Charedische Joden) die wel Godvrezend zijn en niet gediend zijn met die strekking die veel geboden van God in de lucht slaan en waarvan er ook veel uit Amerika overgekomen Zionisten zijn, die doen alsof het land van hun is, terwijl zij immigranten zijn, tegenover de andere Joden, Christenen en Moslims die al eeuwen familieleden in de Israëlische gebieden hebben wonen.
Zoals wij gewend zijn van de vertegenwoordigers van de Palestijnen zijn deze ook dit maal niet tevreden en hebben afwijzend gereageerd op de nieuwe regering van Israël.
“Dit is een interne Israëlische aangelegenheid. Ons standpunt is altijd duidelijk geweest, wat wij willen is een Palestijnse staat op de grenzen van 1967 met Jeruzalem als hoofdstad,”
zei een woordvoerder van de Palestijnse president Mahmoud Abbas.
“Het is een bezetting en een koloniale entiteit, waartegen we ons met geweld moeten verzetten om onze rechten terug te krijgen,”
zei een woordvoerder van Hamas, de islamistische groepering die Gaza controleert. Die constante houding om niet te willen over gaan tot onderhandelen maakt die hele kwestie van Gaza als “ongeneesbaar”.
De Amerikaanse president Joe Biden heeft de heer Bennett al gefeliciteerd en gezegd dat hij ernaar uitkijkt met hem samen te werken.
Deze regering is de breedste ooit in Israël, maar dat kan haar ook de meest onstabiele maken. Naftali Bennett zal zijn handen vol hebben aan het bij elkaar houden van de partijen.
De alliantie bestaat uit partijen met grote ideologische verschillen, en omvat misschien wel de eerste onafhankelijke Arabische partij die deel uitmaakt van een potentiële regeringscoalitie, Raam. De alliantie telt ook een recordaantal van negen vrouwelijke ministers.
De deelname van Raam en linkse, niet-Arabische Israëlische partijen betekent dat er wrijving kan ontstaan over kwesties als het Israëlische beleid ten aanzien van de Palestijnen – Yamina en een andere rechtse partij, New Hope, zijn bijvoorbeeld fervente voorstanders van joodse nederzettingen op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever.
Er zouden ook problemen kunnen ontstaan over sociaal beleid – terwijl sommige partijen de rechten van homoseksuelen willen bevorderen, zoals het erkennen van huwelijken tussen personen van hetzelfde geslacht, is de islamitische partij Raam daartegen.
Bovendien willen sommige partijen de religieuze beperkingen verder versoepelen dan Yamina – een nationaal-religieuze partij – waarschijnlijk zal toestaan.
+
Voorgaand
Uit de Oude Doos: Israël versus Hamas
Palestijnen volgens sommigen een ‘uitgevonden volk’
++
Aansluitend
+++
Lees ook verder
- Loop naar de hel in Gaza: de ramp is al begonnen
- Gaza en de schuivende scheidslijnen van Israël
- Reproductie van mollahs propaganda op OpinieZ
- Wat betekent het voor Gaza als annexatie doorgaat?
- Gaza en de moed om te dromen
- Israël valt de Gazastrook aan als ‘vergelding’ voor brandgevaarlijke ballonnen
- Bezettingsrecht
- Journalist Givara Budeiri mishandeld door Israëlische politie
- Corona: kan zorg om gezondheid brug slaan tussen Israëli’s en Palestijnen?
- Netanyahu bekritiseert Amerikaans-Joodse belangengroep als ‘radicaal-linkse’ organisatie
- Isaac Herzog verkozen tot 11de president van de Joodse natiestaat Israël
- Mini-herinnering: lulletje
- De rol van het Westen in de Israëlisch-Palestijnse oorlog
Stepping Toes 
Pingback: Het vroegere Judea beschouwend | Stepping Toes
Pingback: Zionisme | Stepping Toes
Pingback: Antizionisme is geen antisemitisme | Stepping Toes